دو سال پیاپی در جشنواره جوان خوارزمی رتبه اول کشوری رو کسب‌ کرده بودم. در سال دوم دانشگاه یک مقاله ‏ISI‏ تالیف کرده بودم و با همکاری دکتر «کارو لوکس» (پدر هوش مصنوعی ایران) تئوری جدیدی در حوزه هوش مصنوعی ارائه کرده بودم، کاری که اغلب افراد در دوران دکترا شاید بتونن انجام بدن. سهمیه ارشد مستقیم و بدون کنکور، دریافت کرده بودم و همچنین از طرف مسئول استعداد‌یابی شرکت گوگل بهم پیشنهاد کار شده بود و برام دعوت‌نامه فرستاده بودن، و یک لیستی از موفقیت‌های خوب در حوزه تحصیلی‌ و کاری‌ام داشتم، اما در جنبه تناسب اندام یه مسیر نزولی رو طی می‌کردم.

سال ۸۹ بعد از کسب مقام اول مسابقات جهانی رباتیک و هوش‌مصنوعی که در کشور اتریش برگزار می‌شد، وقتی دوستان قدیمی و اقوام رو می‌دیدم، بعد از سلام اولین حرف همه این بود که «چقدرر چاق شدی!!» تا اون موقع توجه نکرده بودم، ولی در مدت دو سه سال به تدریج حداقل ۲۷ کیلو اضافه وزن پیدا کرده بودم. (وزنم به بیش از ۱۰۷ کیلو رسیده بود.)

تصمیم گرفتم لاغر بشم و با خودم فکر کردم، نباید کار سختی باشه. همونطور که همیشه گفته بودن، کافی بود کمتر بخورم و یکم ورزش و فعالیت بکنم و از خوردن چربی‌ها پرهیز کنم و مواد غذایی کم‌چرب بخورم، تا لاغر بشم. حدود 3 یا 4 ماه سعی کردم ولی وزن زیادی کم نکردم، وضعیتم دقیقا مثل 95 درصد بقیه افرادی که سعی می‌کنن لاغر بشن، بود.

با اینکه توانمندی‌های زیادی داشتم  اما واقعیت این بود که قضاوتی که افراد در نگاه اول از ظاهر‌ام داشتن، به هیچ وجه نشون‌‌ دهنده‌ی یه آدم توانمند و با اراده نبود، به همین دلیل کمتر از اون چیزی که باید، جدی گرفته می‌شدم. در یک جمع اگه کسی من رو نمی‌شناخت ترجیح می‌داد سر صحبت رو با فرد دیگه‌ای شروع کنه و با فرد دیگه‌ای دوستی و گفتگو رو شروع بکنه.

یه شب مسیر زندگیم کاملا تغییر کرد. با دختر فوق‌العاده‌ای آشنا شدم. در همون دفعات اول آشنایی گفت که بهتر‌ه «ورزش کنم و فکری به حال اضافه وزنم هم بکنم.» فردی بودم که در هر کاری که خواسته بودم موفق بودم، و همیشه عادت داشتم بقیه از من تعریف و تمجید کنن، نه انتقاد. اون روز تا خونه پیاده رفتم و تصمیم گرفتم نه تنها وزن کم کنم، بلکه به هرر قیمتی شده به شکمی شش تکه و بدون چربی برسم، اون ‌موقع خیلی برام تحقیرآمیز بود اگه نتونم کاری که می‌خوام رو انجام بدم.

آیا شما هم براتون واقعا مهمه که چربی‌های اضافه‌تون رو آب کنید، یا نه خیلی هم مهم نیست بقیه شما رو به چشم یه آدم نا‌توان و ضعیف ببینن؟ هر ‌چند توی کتاب «پایان افسانه‌ کالری‌ها» خواهید دید که لاغری بیش‌ از اینکه به اراده‌تون ربط داشته باشه به این ارتباط داره که چقدر نحوه‌ی استفاده از بدن‌تون رو بلد هستید.

روز بعد به کتاب‌فروشی‌های میدان انقلاب سر زدم و چند تا کتاب تغذیه معمولی خریدم و مطالعه کردم و اصولشون رو پیاده کردم. و چند تا کتابی که اطرافیان معرفی کرده بودن، کتاب‌هایی با عنوان‌هایی مثل «معجزه‌ برای چاق‌ها» و از این مدل شعار‌ها که الان وقتی یاد حرف‌هاشون می‌افتم خنده‌ام می‌گیره. دو ماه سر‌سختانه کالری‌ غذا‌هام رو کاهش دادم و کم‌تر خوردم   و به دویدن پرداختم    و شام سبک   و پرهیز از چربی‌ها   و میوه زیاد   و شش وعده غذا در روز  و از این مدل کار‌ها که توی کتاب‌های تغذیه گفته شده بود. ۷ ۸ کیلو کم کردم ولی یه ۱۹ ۲۰ کیلویی اضافه وزن هنوز مونده بود. پیش خودم فکر کردم، اگه قرار باشه وزن کم کردن اینطور سخت باشه که، کل زندگی یه عذاب و تلاش دائمی و نا‌امید کننده خواهد بود.

سراغ کتاب‌ها و مقالات علمی انگلیسی رفتم. بهترین کتاب‌های تغذیه دنیا رو از سایت amazon پیدا کردم و خریدم، نگاهی به آخرین تحقیقات و مقالات علمی در زمینه تناسب‌اندام انداختم، فیلم‌های سخنرانی‌های آخرین کنفرانس‌های علمی در زمینه تغذیه رو بررسی کردم. ‌واقعیت‌ها زمین تا آسمون با چیز‌هایی که بین مردم رایجه و همیشه باور داشتیم، فرق داشت. در ۹۰ درصد موارد علم دقیقا خلاف باور‌های عموم رو ثابت می‌کرد. کم‌کم فهمیدم که کالری‌های ‌غذا‌هامون کوچک‌ترین اهمیتی در تناسب‌اندام ندارن. نیازی به 5 روز در هفته ورزش هوازی ندارم. لازم نیست 6 وعده در روز نگران خوردن و رفع گرسنگی باشم. لازم نیست شام سبک بخورم و در مهمونی‌ها و از غذای خانواده، جدا باشم. یاد‌گرفتم نه تنها نیازی نیست گرسنگی بکشم، بلکه گرسنگی رو تحمل کردن به ضرر بدن‌ه و باعث میشه کمتر لاغر بشم. یاد‌گرفتم که اگر شیوه درست استفاده از بدن رو داشته باشم و بلد باشم نیاز‌های بدن رو به درستی تامین کنم، وزن کم کردن ساده‌تر از این حرف‌هاست.

البته تعجبی هم نداره! وقتی این همه آدم، با اراده و سخت‌کوشی سعی می‌کنن به تناسب اندام برسن ولی فقط 5 درصد اون‌ها به موفقیت دائمی و پایدار می‌رسن، مسلما و منطقاّ راهی که طی می‌کنن اشتباه‌ه. در طی دو و نیم ماه‌ه بعد، بقیه چربی‌های اضافه‌ای که داشتم رو آب کردم و به شکم شش تکه و تقریبا بدون چربی رسیدم، ( توی پرانتز هم بگم که، هرکسی که می‌گه لاغری سریع اشتباهه و برای بدن مضر‌ه، فقط سعی داره ناتوانی خودش رو توجیه کنه.  لاغری، چه لاغری سریع چه لاغری آهسته، اگه به روش غلط و با زور انجام بشه برای بدن مضر‌ه ولی لاغری اگر با روش درست و علمی انجام بشه، معمولا سرعتش خیلی بیشتر از روش‌های غیر‌علمیه.)

از اینجا به بعد لاغری برام مطرح نبود، بلکه بی‌نهایت کنجکاو بودم ته و توه داستان رو در بیارم. برای پیدا کردن جواب سوالات دیگه‌ام که هنوز بی‌جواب مونده بودن، به سراغ جدید‌ترین کتاب‌های پزشکی و مقالات علمی رفتم و کتاب‌های پزشکی رو زیر و رو کردم. شخصیتاً کسی هستم که اگه معمایی توی ذهنم باشه، تا جوابش رو کشف نکنم آروم نمی‌گیرم. عکس‌های با شکم شش تکه‌ای که از خودم در شبکه‌های اجتماعی گذاشته بودم توجه‌ها رو جلب کرد و عده زیادی راز کارم رو می‌پرسیدن. کم‌کم شروع کردم به نوشتن مقالات تغذیه در شبکه‌های اجتماعی. سعی کردم به بقیه هم کمک کنم و در مدت کوتاهی چند ده‌‌هزار مخاطب پیدا کردم. در اون مدت، شاید هفته‌ای حداقل یک یا گاهی دو کتاب پزشکی، تغذیه و تناسب‌اندام رو مطالعه می‌کردم.

مزیت بزرگ من نسبت به بقیه دکتر‌های‌ تغذیه این بود که، اولا خودم قربانی‌ه توصیه‌های اشتباه‌ اون‌ها بودم و مدت‌ها تلاش بی‌ثمری رو برای کاهش وزنم تجربه کرده بودم و به خوبی حس‌هایی که افراد با اضافه‌وزن موقع کاهش وزن دارن رو شخصا روی بدن خودم به خوبی درک می‌کردم و مسیر کاهش وزن برام صرفا تئوری‌هایی نبود که توی کتاب‌های درسی خونده باشه. و دوما چون از حوزه دیگری وارد حوزه تغذیه شده بودم، می‌تونستم بدون هیچ پیش‌‌زمینه و جبهه‌گیری، مسائل رو از صفر ببینم و تحلیل کنم و ذهنم درگیر چار‌چوب‌ها و کلیشه‌های اشتباه نبود و البته مسلما پیش‌زمینه قدرتمندی در آنالیز مقالات علمی هم داشتم و استدلال‌های قوی و تحلیل خارج‌ از چار‌چوب‌ه مسائل مختلف، تخصصی بود که 6 سال تمرین و شرکت در المپیاد‌های جهانی بهم هدیه داده بود.

عده زیادی از من خواستن نکاتی که به اون‌ها یاد داده‌ بودم، رو به صورت یه کتاب منتشر بکنم تا در اختیار دوستان و خانواده‌شون قرار بدن و اون‌ها رو بتونن قانع کنن. کتاب «پایان افسانه کالری‌ها» رو نوشتم و کم‌کم با یادگیری بیشتر در رشته تغذیه، تصمیم گرفتم شغل اصلیم رو به آموزش تغذیه تغییر بدم. مشاور تغذیه و مربی فدراسیون شدم و پس از چند سال «مدرسه فیتنس» رو تاسیس کردم،  تا تغذیه رو علمی و به دور از تمام باورهای نادرستی که دکتر‌های تغذیه‌ی دیگه رواج میدن، از صفر به زبان ساده به بقیه آموزش بدم.

من صرفا، از روی انتخاب رشته‌ی دوران دبیرستان و دانشگاه، وارد رشته تغذیه نشدم.  من به این دلیل حوزه تحصیلی و کار‌ی‌ام که توش سال‌ها بسیار هم موفق بودم رو تغییر دادم، چون یه حرف‌هایی برای گفتن داشتم که باید به همه می‌گفتم. وارد این حوزه شدم با این رویا که بتونم تغذیه تمام جامعه رو از اساس تغییر بدم و وارد مسیر درست بکنم.

عانگع اصلانیان – بنیان‌گذار رژیم کتوژنیک و دایره طلایی در ایران